ویولن violin
در میان سازهای زهی آرشه‌ای مغرب زمین به عنوان مهم‌ترین ساز شناخته می‌شود. استخراج صوت در آن توسط تماس یک آرشه عمود بر سیم‌های چهارگانه و یا زدن زخمه‌های (پیزیکاتو) انگشت صورت می‌گیرد. پیدایی ویولن در تاریخچه سازشناسی به حدود ۱۶۰۰ میلادی منسوب است. این ساز در قرن ۱۷ میلادی به جای ویول مورد استفاده قرار گرفت. این ساز در اصل ایتالیایی است که از زمان پیدایشش پیوسته مورد توجه ساز سازسازان قرار داشته، خاصه در قرون هفدهم و هجدهم میلادی که ساختن این ساز به حد کمال رسید. در تاریخچه سازهای آرشه‌ای از جمله ویولن، بعضی از مآخذ اصل این ساز را شرقی و از خانواده رباب یا ربکRrbec دانسته‌اند که پس از جنگ‌های صلیبی به اروپا رفته و بعدها به ویول و ویولن تغییر شکل و نام داده است.
ساختمان و امکانات ویولن از قسمت‌های تنه، شامل جعبه‌ای مستقر بین طبله (تخته رویی)، زیره (تخته زیرین) و کلاف‌های اطراف، دسته، خرک و گوشی تشکیل یافته است. ویولن در میان سازهای هم خانواده‌اش چون ویولنسل، ویولن آلتو کوچک‌ترین است و با آرشه نواخته می‌شود. آرشه در دست راست نوازنده قرار گرفته و ساز در دست چپ به زیر چانه (طرف چپ) قرار می‌گیرد. درست گرفتن ویولن مانند بسیاری از دیگر سازها و صدا دهی این ساز تاثیر دارد.
