واژه پیانو مخفف pianoforte به معنای سازی شستی دار است که در سال ۱۷۰۹ میلادی توسط cristoforj ساخته شد. این ساز از انواع سازهای کلاویه دار غربی شامل دستگاهی که قادر به اجرای اصوات بسیار آهسته و بسیار قوی است. پیانو از روی یک ساز قدیمی کلاویه دار به نام هارپسیکورد به وجود آمده است و دارای جک Jack و اهرم بالابرنده و تیغه‌ای است که به سیم‌ها ضربه وارد می‌کند. برای هر صوت پیانو یک چکش، یک شستی و یک دستگاه وصل کننده آن‌ها سه سیم در ناحیه زیر، دو سیم در ناحیه بم و یک سیم کلفت در ناحیه خیلی بم برای هر صوت تعبیه شده است.
جلوی پاهای نوازنده دو یا سه پدال تعبیه شده:
پدال سمت راست، مانع کار دستگاه خفه کن می‌شود. در نتیجه سیم مربوطه، حتی پس از برداشتن انگشت از روی شستی، به ارتعاش ادامه می‌دهد تا به تدریج خود به خود از ارتعاش بازماند.
پدال سمت چپ سبب می‌شود که نواری از نمد بین سیم و چکش بر روی سیم، صوتی خفه و کم صدا ایجاد کند.
در پیانوهای سه پداله، پدال وسط نیز مجموعاً چکش‌ها را کمی به راست می‌راند تا چکش کوبنده فقط به یکی از سیم‌های سه‌گانه همکوک برخورد کند.
وسعت صدای پیانو عبارتست از هفت اکتاو یا کمی بیشتر، به علت بزرگی وسعت صدای پیانو، نت‌نویسی آن بر روی دو حامل صورت می‌گیرد، که معمولاً حامل زیرین (حامل بم یا کلید فا) برای اجرا با دست چپ و حامل بالایی (حامل زیر با کلید سل) برای اجرا با دست راست اختصاص یافته است.
