تمپو
یک ساز کوبه‌ای یا به عبارت دیگر یک پوست صدای یک طرفه است. واژه‌ی تمپو شاید از یک نام آوا گرفته شده باشد و برگرفته از دو صدای اصلی تولید شده از این ساز (تم و پو) باشد.
ساز تمپو یک ساز کوبه‌ای غیر ایرانی است. ولی در ایران در مناطق جنوب و خلیج فارس بسیار کاربرد دارد. با توجه به اینکه تمپو یک ساز غیر ایرانی است بیشتر ریتم‌های این ساز عربی و ترکی هستند. در ایران از این ساز بیشتر برای افکت‌های صوتی استفاده می‌کنند. به همین دلیل کتاب جامع و کاملی برای آموزش این ساز وجود ندارد و بیشتر از جزوه‌های دست نویس برای آموزش استفاده می‌شود.
محمدرضا درویشی در کتاب دایره المعارف ساز‌های ایران درباره «تمپو» می‌نویسد این ساز در محدوده جغرافیای ایران و بیشتر در مناطقی از استان‌های خوزستان، هرمزگان، کردستان، آذربایجان غربی و تا حدی بوشهر رایج است و با نام‌هایی، چون تمپو، تیمپو، دمبو و دربونگه شناخته می‌شود. تمپو ظاهری شبیه به تمبک دارد ولی تفاوت‌هایی نیز با تمبک دارد و شامل دو نوع سفالی و فلزی است.
نوع سفالی
نوع سفالی دارای قدمت بیشتری است. تنه یا محفظه‌ی صوتی ساز شکل نیم تخم مرغی دارد و فاقد گلویی مستقل است. برای کشیدن پوست بر روی تنه به دو روش عمل می‌کنند. در روش اول که مرسوم‌تر است پوست را با سریش یا چوب به دهانه وصل می‌کنند؛ و در روش دوم به کمک یک رشته طناب به حالت هفت و هشتی پوست را به دهانه‌ی ساز متصل می‌کنند. تمپوهای سفالی در مقایسه با تمپوی فلزی صدای بهتر و پخته‌تری دارند.
نوع فلزی
تمپوی فلزی یا استیل دارای یک بدنه‌ی استوانه‌ای فلزی (استیل یا آلومینیوم) است و پوست روی آن از جنس پلاستیک یا تلق است. دارای یک محفظه‌ی صوتی کم حجمی است و پوست را به کمک یک طوقه گرد فلزی و تعدادی پیچ و مهره به دهانه متصل می‌کنند. پیچ و مهره‌ها علاوه بر نگه داشتن پوست بر روی بدنه در زیرتر یا بم‌تر کردن صدای ساز نقش دارند. تمپوی فلزی دارای گلویی کوتاهی است که به قسمت استوانه‌ای انتهایی ساز متصل می‌شود. تمپو را معمولا به صورت نشسته و یا گا‌ها بنا به ضرورت به حالت ایستاده یا در حرکت می‌نوازند. برای نواختن، نوازنده ساز را بین دو پا یا زیر بغل خود می‌گذارد و به کمک کف دستان خود بر آن ضربه می‌زند.
